सकाळचा चंद्र

निशा कशी जलमय होती
आता सकाळ असा दुष्काळी
जणू
मी तरंगत होते
एका भव्य लाटेवर
मग
निद्रेतच छटा कशा बदलत गेले
गडद...
मग फिकट
शेवटी
डोळे उघडल्यावर
निव्वळ, अनवाणी, पांढरा!
मी तीरावर येऊन पोहोचले!
कळलंच नाही!!
जमिनीवर पाय टेकलेत
आणि आता मी चालतीये
खिश्यात हात घालून
दोन-तीनदा माघे वळून पाहते
आता हसू येतंय
माझ्याच प्रलयावर!!