अर्धांगिनी

बस, बस ना चांदनी
डोळे मिटणे बस
स्वतःशी हसणे,
विनाकारण रडणे बस
नको नको ती फुलं
मावळली ती
कोमेजली ती
सुवास नाही,
दुर्गंध सुटे त्यांना
गुदमरणारा दुर्गंध

उठ, उठ ना चांदनी
बघ क्षितिजाकडे

पाठमोरी उभा आहे तो
बघ त्याचे स्नायू
किती सुंदर, किती खंबीर

दुखः, दुखतंय ना चांदनी?
बांध पट्टी नसावर
गाड ती सुरी
तसल्या विचारांना आता
अंकुर ही फुटायला नको

गेल्या, गेल्या त्या चांदनी
वाहून गेल्या त्या लाटा
आता तीरावर उभी तू
पायाखालची माती मऊ
चमचमित, लुकलुकीत
पण आत ओढुन घेईन,
भक्षण करेल  गं तुझं!

बघ, बघ गं चांदनी
एकटी नाहीस तू
शांतपणे उभा आहे तो
हाक ही मारत नाही
नुसता उभा आहे
वाट पाहत,
क्षितीज…

सूट, सूट आता चांदनी
वाऱ्यासारखी सूट
लाव कुलूप मेंदुला
पुन्हा हो बेभान
लाव कुलूप आठवणींना  
आठवणींच्या त्या कपाटाला
दाब मातीखाली
आणि पळ…
पळ त्याच्या दिशेने

बिलग, बिलग त्याला चांदनी
तोड हंबरडा  
काढ दात बाहेर
अन चाव त्याला
तुझ्या वेदनेचा
फुटू दे पूर त्याच्या मानेवर

वळेल, वळेल तो चांदनी
गप्पच हसेल
तुझ्या डोळ्यात पाहून,
"मूर्ख" म्हणेन तुला
आणि घेईल तुला कुशीत

रमशील, रमशील तू चांदनी
त्या ऊबीत, त्या गंधात,
त्या सुरक्षितेत
मग त्याच्या खांद्याशी
बोलताना, हसताना, रडताना
येऊन थांबेल एक थेंब,
लाल,
तुझ्या जीभेवर

गिळताना मग पडेल प्रश्न
रक्तं तुझं कि त्याचं?!
मग कडाडेल वीज एकदा
ढग सरकतील बाजूला
अन सुटेल कोडं

हसशील, हसशील गं चांदनी
आकाशाला तोंड देऊन
तोही हसेल  सोबत
उलटी करेल टोपली
जल-सुमनांची

ती नाही, ते नाही
ती आणि तू नाही
ते ही नाही
कुणीच नाही
फक्त तो, आणि तू
आणि,
फक्त
तू, तू, तू

मग घेशील हातात हात
अन चालशील त्याच्यासोबत
त्याच एकुलत्या, स्पष्ट वाटेवर
शेवटचा
शेवटपर्यंतचा
वेडी, वेडी गं चांदनी…

- चांदनी गिरीजा

(Thanks Manoj Bhandare for proofreading)

गीला गिला

कोई बचाये हमें 

खुद से
अपने ही कैद किये हैं 
खुद को.… 

चंदा दिखें तोह मुस्कुरातें हैं
बच्चें की नादानी पे हसतें हैं
कभी-कबार पतंगे भी उड़ातें हैं
लेकिन अंदर यह कौन रोता हैं?

ऐसी क्या खाई दर्द की
इसकी गहराई भी लापता हो
आखिर बताओ भाई
इस छोटेसे दिल में
कहाँ छिपे रहतें हो?

ऐसा क्या ज़िद्दी बादल हैं
जो त्योहारों पे भी मिलने आये
दिया जलाने जो झुखे
दरवाजे के उसी अंधेर कौने मैं
गीला-गीला भिगाए 

घायल रहने की जैसे आदत सी हो
सुखें जख्मों को खुरेदना
जैसे धार्मिक मजबूरी हो
अंगड़ाई कभी लेने लगें
कोई अंजाने डर से ही सिमटते हो 

गिला तो यूहीं करतें रहते हैं
मगर लड़तें कहाँ
अपनी ही परछाईं सें
हर बारी हार जातें हैं 

क्या आज़ादी मुमकिन नहीं हैं?
अगर इन्सान का जीवन
इसे ही कहते हैं
तोह देवता क्यों नहीं बनातें हैं?

कोई बचाये हमें
खुद से
अपने ही कैद किये हैं
खुद को.… 

- चाँदनी गिरिजा

Down that road again...

I happened to find a CD of my friend's fotos. Fotos used to be backed up in CDs those days. 2009. The third year of my college. The first month of the academic year. I grinned and laughed at the fotos and videos. And narrated in my mind, the specialness, the story behind each click to the person I tell all my stories these days. And when I finished, I quietly slipped back the CD to its original place. No sharing on facebook. No. Im too selfish to share these memories in public. Ofcourse, those fotos captured all the three batches of students studying at the campus then, the most important events then. But yet these are mine, my friend's on whose camera these were captured and other friends of our circle - parts and characters of our combined, entangled stories.
After I kept the CD back, something hit me. I paced about restlessly in the house. There was no warning. I tumbled and fell ingloriously, down the well of memories. I started speaking to them and the characters in them. I started missing them. The abandon. The youthfulness. The innocence. The carefree laughter. The dazzling confidence. The intimate safety and security  of friendships, of friends who weren't just friends, but family. The blushes and ecstasies of newly found loves...  I whispered weakly to myself, "Don't go down that road again, Chandni. You will get swallowed..." The present contrasted violently with my inner world of memories. I was hammered with spasms of pain. Of the person I was. Of the person I would never be again. Of friends who drifted apart. Because life became so different, complex, practical, and yet simple and clear - because you see, the paths ahead were illuminated for us, and they didn't happen to meet. Because, we grew up. We had to. Of those special ones who ceased to be special. Because they simply disappeared from life. Or differences that became irrevocable. Or simply because the need for them dimmed - in the face of other adventures.
Some I have left behind, and some have continued the journey with me. And I do suspect that some of the latter 'some' will be there till the end.
I particularly missed one friend. And why would't I? Can there ever be a replacement to that friendship? I realised with shock how much he had meant to me. Of what he had given to me in life. But now? He can't go back to the same him then. Neither can I. But dear one, my deepest good wishes follow you. May you find fulfilment and happiness in your path.  

Whatever happened to this pack of grinning, smiling, singing, dancing, fooling crackpots? I know what happened. Life happened to them. And what about those three years? We lived them, didn't we? We truly lived them. Gosh, we did, we did, we did...

Cheers, to the good old days!

- Chandni