शेवटचा पत्र

पडू दे प्रकाश,

कोवळ्या उन्हाचा 

बसुया आता शांतपणे

बाकेवर आपल्या

तू बस उत्तराकडे तोंडकरून

मी बसते दक्षिणेकडे पाहत

वाहू दे काळाच्या समुद्राला आपल्या पायांखाली

वाहू दे काळाला

तुझ्या-माझ्या पायांना स्पर्शुन निघतील

अवशेष भूतकाळातले

आपण जगलेल्या काळाचे

स्पर्शूदे!

तुझं वाहतुक वेगळं असेन, माझं वेगळं

माझ्या करड्या वेल्क्रो शू-ला आता ती

आइस-क्रीम स्टिक येऊन चिटकलिये

त्या आठवणीच्या कुशीत,

माझे डोळे खुदु-खुदु हसतायेत

तू बरोबर बोललेलीस,

"इट ट्रॅव्हललेड हॅप्पीली एव्हर आफ्टर"

कारण ती स्टिक काळाच्या कुठल्याही ऍक्सिस वर सापडली,

हासूच आणते

कसली ती  स्टिक गं!

माझ्या शू-मध्ये काही काटे रुतलेले

नकळत,

घेऊन चालत होते,

आणी अचानक एकेदिवशी मी झटकलं त्या पायाला

त्यासोबत आजून काही गोष्टींना

काळांतराने एक-एक काटा ढासळत गेला

एक-एक भोक भरत गेला

चुका तर कुणाचेच न्हवते

फक्त तो काळ होता, अनोळखीचा, अलवचिकपणाचा

नाहीतर हाताळलो असतो व्यवस्तीत

पण ते सगळं पुढे वाहिलंय

वाहतंय

वाहणार

प्रकाशमय मनांना शेवटी प्रकाश सापडतोच

माझ्या शू-ला आजून काही अवशेष

झर-झर स्पर्शून निघतायेत 

झाडाखालचा तो तपकिरी प्रकाश

टेबलावरचं तो डब्बा

तीन-वाजताची चहा

फार्म-रोडवरची पावलं

देवनार-ते-दादरचा बस

'तोरण' मधला प्रशस्त जेवण

'वोक' मधला फालतू सिझ्झलर

तासन-तासांचा ऑफिस-पलायन

गाणी, कित्येक गाणी!

संदीप खरे!

तासन-तासांच्या व्हाट्सेप गप्पा

मध्यरात्रीची लुकलुकणारी सह-लिखित कविता

आजून काय काय!

बघ ना पाण्याकडे,

हासवे वाहावताना किती जलद वाहते

आणि आसवे वाहावताना किती हळू

वाहू दे पाण्याला.

तुझ्या क्रीम स्लिप-ऑनला आता काय चिटकलाय गं?

तुझी वाहतुक कशी आहे-

वेगवान कि मंद?

मंद असेन

तुझे हात गुंतलेत ना!

कित्येक जबाबदाऱ्यांमध्ये

अभ्यास, घर, घरचे, ऑफिस

वाहू दे जसं वाहतंय.

मीही गुंतलेले

इतर-इत्यादी मध्ये

बाकेवरची माझी जागा रिकामी पडलेली

स्तब्ध होते, बर्फ़ासारखी

पुन्हा मग माझ्या दिशेने सूर्य उगवला

जमलं विरघळायला

विरघळतीये

गेल्या काही दिवसांच्या विचारात

अश्रू ही वाहतायेत

वाहू दे अश्रूंना!

हे वाहणं तर मनाचच

बाह्य-मनाचा

अंतर-मन तर शांतच असतो

त्याला काहीच नकोय

त्याला सगळंच स्वीकार्य आहे

आणि तेच सत्य आहे

आपलं म्हणून खरं काहीच नाही

सुदैवाने जगण्याची हि संधी मिळालीये

आणि आपण जगतोय

जगू दे किरधारांना!

हो सखे,

शांत होऊया

बसुया शांतपणे

बाकेवर आपल्या

तू बस उत्तराकडे तोंडकरून

मी बसते दक्षिणेकडे पाहत    

एक दिवस पश्चिमेकडुन उगवेल सूर्य

आणि आपल्या सावल्या भेटतील पूर्वाकडे

बाकेच्या मध्यभागी

त्या दिवशी उठूया

मी माझा वेल्क्रो-शू काढून टाकेन

तू तुझा स्लिप-ऑन

आणि अनवाणी पायांनी

समुद्र किनाऱ्यावर सोबत चालूया

किंवा सूर्य जर उगवलाच नाही

हिवाळा गाठून बसला आपल्या बाकेला

तर त्या दिवशी उठूया

तू चाल उत्तराच्या दिशेने

मी चालेन दक्षिणेकडे

सोडूया आपला बाक

आठवणींच्या एका कप्यात

तुझ्या मनातला एका कप्यात

आणि माझ्या मेंदूतला एका कप्यात

आणि काळाच्या कुठल्या ऍक्सिस वर

तो कप्पा हलला

तर बसत जाऊया त्या बाकेवर

वेग-वेगळं, एकटं

होऊ दे जसं होतंय!

सध्या वाहू दे काळाला

फक्त वाहतूक मुक्त असू दे

पाण्याच्या खारटपणात

गोडी हरवायला नको

हासवे विसरायला नको

तू दिलेला तपकिरी प्रकाश विसरायला न
को

हसण्याचे

जिवंत, सक्रिय होण्याचे

दिलेली छोटी-छोटी कारणे विसरायला नको

बाकी सगळं

आकाश, तारका, चंद्र

दगड, खडक

निर्मिती, विश्व, अस्तित्व

लावलेला जीव

त्याचा

कच्च, कोरं

सत्य आणि सातत्य

तसंच राहीन.

-

चाँदनी गिरीजा

एप्रिल १९, २०२१ 

Day 19 of 30 | 30 Poems in 30 Days | National Poetry Writing Month #napowrimo